We leven in een wereld waarin spreken vaak als goud wordt beschouwd. Overal om ons heen worden we aangemoedigd om ons uit te spreken, onze mening te geven en sociaal actief te zijn. Maar wat als je, net als ik, een binnenvetter bent? Wat als praten niet je sterkste kant is, maar je wel iets te zeggen hebt?
Ik heb altijd moeite gehad met het uiten van mijn emoties en gedachten in gesprekken. Niet omdat ik niets te zeggen heb, maar omdat de woorden vaak vastlopen in de kronkelige doolhof van mijn innerlijke wereld. Daarom heb ik een andere uitlaatklep gevonden: schrijven.
Schrijven biedt me de kans om mijn gedachten te ordenen en mijn gevoelens op een coherente manier over te brengen. Het is een solo-onderneming die me toelaat om diep in mezelf te duiken zonder de druk van sociale verwachtingen. Ik kan schrappen, aanpassen, en herformuleren totdat elke zin precies weergeeft wat ik voel of denk. Het is mijn manier om te communiceren, om deel te nemen aan het maatschappelijk debat, om mijn innerlijke wereld te delen met de buitenwereld.
Dus hier is mijn boodschap aan iedereen die zich ook als een binnenvetter identificeert: je bent niet alleen, en je hebt wel degelijk iets waardevols bij te dragen. Het hoeft niet altijd met woorden te zijn; het kan ook met het geschreven woord. In een wereld die vaak luid en overweldigend kan zijn, kan juist de stilte van een geschreven tekst worden gebruikt als het zuiverste geluid.
Dus laten we de kracht van het geschreven woord vieren. Want zelfs als we niet altijd onze stem kunnen laten horen, kunnen onze woorden nog steeds worden gelezen en begrepen. En dat is uiteindelijk waar communicatie echt om draait: begrepen worden, in welke vorm dan ook.
Reactie plaatsen
Reacties