In de zachte gloed van de herfstavond, waar de bladeren hun gouden gloed tentoonspreiden als een laatste groet aan de zomer, zit ik, Mario van Dam, aan de rand van De stad. Hier, waar de huizen schaars zijn en de lucht open, laat ik mijn gedachten dwalen over de kronkelpaden van het leven.
Het leven, net als de seizoenen, kent zijn eigen cyclus van verandering en vernieuwing. In de herfst worden we herinnerd aan de vergankelijkheid, aan hoe de natuur zich sierlijk terugtrekt en ons achterlaat met de kale essentie van wat werkelijk belangrijk is. In deze periode van loslaten, voel ik hoe het leven soms zwaar kan drukken, hoe de dagen korter worden en hoe onze geest soms de neiging heeft om mee te krimpen onder de druk van de kouder wordende dagen.
Maar het is nu, in deze overgang, dat ik een boodschap wil delen, een fluistering tegen de wind in, die ik hoop dat jou, de lezer, zal bereiken en verwarmen. Onthoud dat wanneer de bladeren vallen en de wereld zich klaarmaakt voor de winter, er een belofte is van vernieuwing. De kale bomen staan niet voor een einde, maar voor een aanstaande wedergeboorte.
Laat deze gedachte je troosten, zoals het mij troost: er is een toekomst die we nog moeten zien, een lente die wacht achter de sluier van de winter. Dus wanneer je je overweldigd voelt, denk dan aan de herfst in De Hoef, aan de rust en de ruimte die ons herinnert aan de cyclus van het leven. Wees sterk, geloof in jezelf en stap moedig voorwaarts in de wetenschap dat na elke herfst, hoe bar ook, altijd een lente wacht.
In deze geest van herfstige bezinning, wens ik jou, vanuit de diepte van mijn hart, de kracht om de schoonheid van de herfst te omarmen en het vertrouwen om te weten dat wat er ook gebeurt, we altijd vooruit kunnen. Samen, met onze voeten stevig op de gevallen bladeren, kunnen we de toekomst tegemoet treden, klaar voor de beloftes die zij houdt.
Reactie plaatsen
Reacties