Wanneer de tijd terugdraait in de kronkels van onze herinneringen, belanden we vaak in de gangen van het verleden die we het liefst zouden willen verzegelen. Ik denk terug aan mijn eerste jaar op de middelbare school, een periode die veel meer omhelsde dan de onschuld van een nieuw potlood en onbeschreven notitieboeken. Het was een tijd waarin mijn knieën bibberden bij de gedachte alleen al aan de schoolpoort, een periode waarin mijn fiets meer dan alleen een vervoermiddel was - het was een schip dat me voer door een woeste zee van tienerangst.
Ik zie mezelf weer gaan, in de vroege ochtendmist die de polders van Mijdrecht omhult, trappend richting Uithoorn. De route naar het Thamen, mijn middelbare school, lag vast, net als de rol die ik speelde: het buitenbeentje. Het etiket 'pestdoelwit' was een ongewenste badge die ik elke dag droeg.
Op een dag, toen de wielen van mijn fiets bijna als vanzelf over het pad zoefden, manifesteerde zich een stemmetje in mijn hoofd. Het fluisterde instructies die, als ik ze opvolgde, zouden leiden tot een dag zonder vernederingen. "Volg de lijn van het fietspad, tel tot tien, houd je snelheid constant," zo commandeerde de stem. Er was een stille belofte dat, indien ik de timing niet juist had, de dag me zou verslinden in een maalstroom van spot en hoon.
Wat was dit stemmetje? Een ouderlijke echo, mijn vaders woorden vervormd door de angst die als een schaduw naast me fietste? Of was het mijn eigen ego, dat probeerde orde te scheppen in de chaos van een wereld die ik niet begreep? Soms, wanneer ik me overgaf aan zijn raadsels, leek de dag inderdaad milder, de gangen stiller, de blikken minder scherp.
Kan het zijn dat dit stemmetje een kosmische fluistering was, een onzichtbare gids gestuurd door het universum zelf? Of was het een poging van mijn onderbewustzijn om grip te krijgen op een ongrijpbare realiteit, een mentale beschermingsmodus tegen de ruwheid van het schoolleven?
Hoe het ook zij, het stemmetje werd een metgezel op mijn tochten, een mysterieuze tovenaar wiens magie soms werkte - niet altijd, maar vaak genoeg om me te doen geloven in de kracht van rituelen en de controle over mijn eigen lot. Misschien was het een eerste les in veerkracht, een vroege ontdekking dat er binnenin ons mechanismen schuilen die ons kunnen dragen door de donkerste dagen.
Zo kijk ik nu, jaren later, terug op dat stemmetje met een mengeling van verwondering en dankbaarheid. Want ondanks de sombere tinten van die tijd, was het een sprankje licht, een fluistering van hoop, hoe ongrijpbaar ook.
Reactie plaatsen
Reacties