Vandaag, 8 mei 2025, had ik een bijzonder gesprek met mijn hulpverlener van Altrecht in Woerden. We hadden vorige week afgesproken dat we niet zoals gewoonlijk in een kantoortje zouden gaan zitten, maar samen naar buiten zouden gaan. Lopend praten. Ademhalen. Kijken naar het leven dat gewoon doorgaat. Wat een verschil maakt dat.
We liepen het centrum van Woerden in, slenterden langs de winkels, staken pleintjes over en maakten een ronde om de molen. Een soort cirkelbeweging — passend bij het gesprek dat we voerden. Want ook in mijn hoofd cirkelden gedachten, herinneringen, emoties die al te lang vastzaten.
Ik vertelde haar over mijn gesprek met mijn psychologe van kort daarvoor. Een gesprek waarin ik mijn levensverhaal aan het uitvouwen ben. Niet zomaar anekdotes of losse puzzelstukjes, maar de ruggengraat van wie ik geworden ben — en wat mij gevormd heeft. Of beter gezegd: vervormd.
Na dat eerdere gesprek voelde ik woede. Rauwe, eerlijke, bijna vergeten boosheid. Niet omdat ik het leuk vind om boos te zijn, maar omdat ik eindelijk weer iets durf te voelen. Ik was boos over wat mij is aangedaan. Boos op het onrecht, de manipulaties, de stille pijn. Boos op hoe ik ben "gecreëerd" — niet vanuit wie ik werkelijk ben, maar gevormd door de ideeën, projecties en verwachtingen van anderen.
En toch, daar wandelend door Woerden, voelde ik ook iets anders. Ruimte. Adem. Een sprankje zachtheid. Misschien omdat ik het niet meer alleen hoef te dragen. Misschien omdat iemand naast me liep die luisterde zonder oordeel. Misschien omdat ik in beweging was, letterlijk én figuurlijk.
Soms doet een andere setting wonderen. Even weg uit de muren waarin alles zwaar aanvoelt. Praten tijdens het lopen heeft iets natuurlijks. Alsof je de zwaarte van je woorden uit je lichaam stapt, meter voor meter.
Vandaag was niet zomaar een donderdag. Vandaag was een stap. Vooruit, naar binnen, naar buiten. En dat mag er zijn.
Reactie plaatsen
Reacties