Ik zie je. Eindelijk echt.Ik zie dat jongetje dat zรณ hard zijn best deed om lief te zijn, om begrepen te worden, om gezien te wordenโฆEn wat kreeg je terug? Stilte. Onbegrip. Afwijzing. Angstige blikken. En uiteindelijk werd je weggestuurd. Alsof jij het probleem was.
Vandaag, 8 mei 2025, had ik een bijzonder gesprek met mijn hulpverlener van Altrecht in Woerden. We hadden vorige week afgesproken dat we niet zoals gewoonlijk in een kantoortje zouden gaan zitten, maar samen naar buiten zouden gaan. Lopend praten. Ademhalen. Kijken naar het leven dat gewoon doorgaat. Wat een verschil maakt dat.
Als kind leer je dat gras groen is. Je wijst het aan, iemand zegt โdat is groen,โ en je onthoudt het. Simpel. Onschuldig. Een vanzelfsprekendheid. Maar stel je eens voor dat je vanaf je eerste dag op aarde had geleerd dat gras paars is. Niet als een grap, maar serieus. Iedereen in jouw omgeving je ouders, leraren, de tv, boekjes โ zouden zeggen: โMooi hรจ, dat paarse gras.โ Zou je het dan ooit in twijfel trekken?
Het is stil in de klas. Te stil.De docent is druk met uitleg, maar in de achterste rij kijkt een kind naar beneden, alsof het zichzelf onzichtbaar wil maken. In die stilte ligt een verhaal dat vaak ongezien blijft: het verhaal van het kind dat gepest wordt.
Soms bekruipt me het gevoel dat ik een product ben. Niet van mijn ziel, maar van een systeem. Een zorgvuldig geprogrammeerd mens, opgevoed en gevormd naar normen die me ooit veiligheid boden, maar nu vooral verstikken. En hoe bewuster ik word, hoe duidelijker ik zie hoe dat systeem werktย hoe het mensen vormt, aanpast, knipt en plakt, tot ze precies in het plaatje passen. Of beter gezegd: tot ze zichzelf vergeten zijn.
Het is stil in de klas. Te stil.De docent is druk met uitleg, maar in de achterste rij kijkt een kind naar beneden, alsof het zichzelf onzichtbaar wil maken. In die stilte ligt een verhaal dat vaak ongezien blijft: het verhaal van het kind dat gepest wordt.
Sinds een aantal weken ben ik in behandeling bij AMBIT Woerden. Ik heb daar op dit moment twee psychologen die ik wekelijks spreek. Dat betekent dus twee keer per week een gesprek. Best intensief, merk ik, maar ik weet dat ik hier doorheen moet. Dit is het moment om even door te bijten en streng voor mezelf te zijn.
Sinds oktober 2024 ben ik aan de slag als virtual assistant bij Betekenisvol Leven. Een kans die ik destijds niet had verwacht, maar die me veel heeft gebracht. Het begon allemaal met de cursus Self Love Mastery die ik bij Betekenisvol Leven mocht volgen. Daar leerde ik niet alleen over zelfliefde, maar ook over een manier van leven die mij diep raakte.
Ik herinner me een moment, jaren geleden, waarop ik op een feestje was omringd door lachende gezichten en vrolijke stemmen. Iedereen leek te genieten, maar toch voelde ik iets wat niet in woorden uit te drukken was. Iets dat niet overeenkwam met de vrolijke sfeer om me heen. De spanning in de lucht was bijna tastbaar, als een onzichtbare muur waar ik tegenaan botste. Terwijl de gesprekken doorgingen, zag ik glimlachende ogen die geen vreugde uitstraalden, en een toon van opwinding die werd gedempt door een onderliggende onrust.
Er is iets fascinerends aan hoe mensen zich vastklampen aan wat bekend voelt, zelfs als datgene waar ze zich aan vasthouden pijn doet. Op social media zie ik het vaak, maar ook in het dagelijkse leven: mensen die gevangen blijven in een negatieve spiraal. Ze zitten vast in hun ellende, niet omdat ze dat willen, maar omdat het bekend terrein is. Het is alsof het onbekende hen meer angst inboezemt dan de pijn waarin ze zich bevinden. Ze blijven zitten, zich afvragend of er ooit iets zal veranderen, terwijl ze de sleutel tot verandering zelf in handen hebben.
De kracht van een hart dat luistert
De Reis naar Binnen
