Soms schrijf ik omdat mijn hart overloopt. Soms omdat ik iets wil doorgeven wat ik zelf heb gevoeld. En soms gewoon omdat woorden een weg zoeken naar licht.
Op deze plek vind je mijn blogs, columns en overdenkingen – over het leven, over mens-zijn, over wat ons raakt en wat ons heelt.
Ik schrijf niet volgens een schema, maar wanneer het stroomt. Recht uit het hart, en soms rauw. Soms zacht. Maar altijd echt.
Soms komt het ineens naar boven. Misschien door een goed gesprek, misschien door een moment van stilte. Ineens zie je hoe vaak je dat kwetsbare stukje in jezelf – je innerlijk kind – eigenlijk in de steek hebt gelaten. Niet omdat je dat wilde, maar omdat je jarenlang het gevoel had dat jíj het probleem was.
Stel je voor dat je schreeuwt, maar er komt geen geluid. Een oerkreet die vastzit in je borstkas, een echo in een lichaam vol verhalen die niemand wil horen. Je spartelt, je vecht, maar de mensen die aan de waterkant staan, de mensen die je je dierbaren noemt, zien alleen de rimpeling in het water. Ze zien de bubbels aan de oppervlakte en noemen het verwarring.
Er zijn van die vragen die we op de automatische piloot beantwoorden. "Hoe gaat het met je?" is er zo een. Jarenlang had ik mijn antwoord klaarliggen, als een gladgestreken jas die ik snel kon aantrekken. "Goed hoor," zei ik dan. En soms voegde ik er nog een "druk, hè" aan toe voor de geloofwaardigheid. Het was een leugen, natuurlijk. Maar het was een leugen die de wereld draaiende hield, een leugen die relaties comfortabel en oppervlaktes glad hield. Ik wist niet eens meer hoe zwaar die jas was geworden.
Ik heb een groot deel van mijn leven mezelf weggecijferd. Het leek bijna vanzelf te gaan: de ander vooropstellen, zorgen dat iedereen zich goed voelde, en daarbij vergeten wat ík nodig had. Ik dacht dat het liefde was. Ik dacht dat het zo hoorde. Maar diep van binnen raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd.
Vandaag (07-08-2025) had ik weer een gesprek met mijn casemanager Marloes bij Altrecht, afdeling Ambit. Ik ken haar nog niet eens zo lang, maar merk dat ik me steeds meer mezelf kan zijn bij haar. Zonder oordeel, zonder dat ik op mijn woorden hoef te letten. Dat geeft ruimte. Adem. En ik voel dat dit me goed doet.
Er zijn momenten waarop je in de spiegel kijkt, maar jezelf niet echt ziet. Je ziet een gezicht, ja, maar het voelt alsof het masker draagt. Niet uit ijdelheid, maar uit noodzaak. Alsof je ooit hebt geleerd dat wie jij écht bent, niet goed genoeg is.
Laatst zat ik weer in die vertrouwde stoel tegenover mijn psychotherapeute. Een plek waar ik mag landen. Waar woorden soms over mijn lippen struikelen, maar altijd zacht worden opgevangen. We praten daar over zware dingen: trauma’s, oude pijn, verwarring. Maar ook over groei. Over stappen vooruit. Over mens-zijn, in al zijn breekbaarheid.
Gisteren (06-06-2025) had ik opnieuw een sessie met Christine, mijn psychotherapeute. Zo’n moment waarop ik alles even van me af kan praten, zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet bewijzen of maskeren. Christine is een van die zeldzame mensen die niet alleen luistert, maar ook echt voelt. En dat merk ik. Dat doet iets met me. Zeker op dagen zoals gisteren, waarop de innerlijke strijd weer in volle hevigheid losbarstte.
Triggerwaarschuwing: Dit verhaal bevat thema’s zoals depressie, trauma en euthanasiewens. Lees met zorg en zoek hulp als je hiermee worstelt.
Soms zou ik willen dat ik een gebroken been had. Of ziek op bed lag met hevige koorts. Dat mensen konden zien wat er aan de hand was. Dat ze wisten waar het pijn deed. Want lichamelijke pijn begrijpen mensen. Ze kunnen het aanwijzen, er verbandjes op plakken, pilletjes geven en zeggen: “Over een weekje voel je je beter.”
