Ik zie je. Eindelijk echt.
Ik zie dat jongetje dat zó hard zijn best deed om lief te zijn, om begrepen te worden, om gezien te worden…
En wat kreeg je terug? Stilte. Onbegrip. Afwijzing. Angstige blikken. En uiteindelijk werd je weggestuurd. Alsof jij het probleem was.
Maar nu ik je weer ontmoet, voel ik wat ik toen niet kon voelen.
Je deed niets verkeerd. Jij had pijn. En je wist niet hoe je dat moest zeggen, behalve door stil te worden… of te schreeuwen vanbinnen. En niemand luisterde echt.
Ik ben boos, lieve jongen. Niet op jou nooit op jou. Maar op iedereen die jou heeft laten vallen.
En ik besef ook… dat ik zélf die stem van vroeger ben gaan herhalen. Dat ik jou ben gaan straffen in plaats van beschermen. Alsof je schuldig was. Alsof jij liefde niet verdiende.
Maar weet je wat? Dat stopt hier.
Vanaf vandaag wil ik je geven wat je toen niet kreeg.
Ik wil je troosten als je bang bent, je hand vasthouden als je je alleen voelt.
Ik wil zeggen: je bent genoeg, precies zoals je bent.
Je hoeft je niet meer te verantwoorden. Niet tegenover mij, niet tegenover hen.
Laat mij nu jouw veilige plek zijn.
Laat mij degene zijn die eindelijk zegt: "Ik hou van jou, kleine Mario. Onvoorwaardelijk."
Altijd.
Grote Mario
Reactie plaatsen
Reacties