Vandaag (07-08-2025) had ik weer een gesprek met mijn casemanager Marloes bij Altrecht, afdeling Ambit. Ik ken haar nog niet eens zo lang, maar merk dat ik me steeds meer mezelf kan zijn bij haar. Zonder oordeel, zonder dat ik op mijn woorden hoef te letten. Dat geeft ruimte. Adem. En ik voel dat dit me goed doet.
Dit soort gesprekken blijven voor mij nooit oppervlakkig. Ze nodigen me uit – of misschien dwingen ze me wel – om dieper te gaan. Om voorbij de veilige muren te kijken die ik in de loop van mijn leven om mezelf heen heb gebouwd.
Vandaag liet ik mijn ego niet winnen. Ja, het protesteerde. Het wilde veilig blijven staan, op afstand, in de overlevingsmodus. Maar ik wist dat als ik écht wil helen, ik de lagen moet laten vallen.
Het onderwerp raakte de kern van mijn grootste worsteling: de kloof tussen mijn binnenkant en mijn buitenkant. Voor mij voelt het als een voortdurende strijd tussen mijn ziel en het lichaam waarin ik geboren ben.
Jarenlang ben ik uitgescholden, bekritiseerd en gekleineerd om mijn uiterlijk. Dat ging dieper dan zomaar woorden. Het sneed, liet littekens achter die niet zichtbaar zijn. Zinnen en blikken die zich als gif in mijn onderbewustzijn hebben genesteld. En zoals dat gaat: wat je maar vaak genoeg hoort, ga je vanzelf geloven.
Zo ontstond die overtuiging dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben. Dat mijn buitenkant niet laat zien wie ik werkelijk ben. Dat mijn ziel gevangen zit in een lichaam dat niet mijn waarheid weerspiegelt.
Daaruit groeide vermijding. Niet omdat ik niks te bieden heb aan de wereld, maar omdat ik bang ben dat de wereld mij niet ziet voor wie ik écht ben. Dat ze alleen kijken naar de buitenkant en nooit de kern zullen voelen.
In de psychiatrie gaven ze het een naam: vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Maar voor mij voelt het gewoon als het logische gevolg van jarenlang afgewezen worden.
Toch wil ik hier niet in blijven hangen. Ik voel dat dit misschien wel mijn grootste blokkade is op weg naar volledige heling. Misschien zelfs het laatste stuk van deze levensles in dit bestaan.
Ik geloof namelijk dat we terugkomen totdat we de lessen leren. Maar ik ben moe van herhaling. Moe van patronen. Moe van telkens opnieuw door dezelfde modder kruipen.
Dus werk ik. Elke dag een beetje. En vandaag misschien wel iets meer dan gisteren. Niet omdat ik perfect wil zijn, maar omdat ik vrij wil zijn. Vrij van oordeel. Vrij van schaamte. Vrij van die pijnlijke afstand tussen mijn ziel en mijn spiegelbeeld.
Misschien… is dát pas echte heling.
Reactie plaatsen
Reacties