✍️ Blog & Columns
Soms schrijf ik omdat mijn hart overloopt. Soms omdat ik iets wil doorgeven wat ik zelf heb gevoeld. En soms gewoon omdat woorden een weg zoeken naar licht.
Op deze plek vind je mijn blogs, columns en overdenkingen – over het leven, over mens-zijn, over wat ons raakt en wat ons heelt.
Ik schrijf niet volgens een schema, maar wanneer het stroomt. Recht uit het hart, en soms rauw. Soms zacht. Maar altijd echt.
Trauma maakt geen onderscheid. Het nestelt zich stilletjes, soms onzichtbaar, en beïnvloedt hoe we voelen, denken en verbinden. Hier schrijf ik over mijn eigen helingsproces – niet als eindpunt, maar als bewegende reis. Eerlijk, rauw en hoopvol.
Soms wil je gewoon iets lezen dat je raakt. Dat woorden geeft aan wat jij diep vanbinnen voelt. Op deze pagina deel ik blogs en columns over thema’s die ons als mensen verbinden – zoals trauma, omgaan met narcisme, innerlijke groei, zelfliefde en de zoektocht naar betekenis.
Deze teksten zijn niet altijd persoonlijk, maar wél doorleefd. Ze gaan over wat ik zie, voel, en hoor bij mezelf en bij anderen. Over hoe het leven ons kan vormen – en hoe we daar zachtheid in kunnen vinden.
Of je nu op zoek bent naar herkenning, verdieping of gewoon even iets voor je ziel: voel je welkom tussen de woorden.
Ik geloof dat we meer zijn dan een lichaam met gedachten. In mijn diepste momenten voelde ik een herinnering… aan iets wat ik nooit geleerd had. Hier deel ik verhalen, inzichten en symbolen die me raakten. Over het leven vóór dit leven, over energie, en over het pad van de ziel.
Soms is een gedachte al genoeg om iets in beweging te zetten. In deze stukjes deel ik wat me bezighoudt, raakt of verwondert. Geen grote thema’s, maar kleine reflecties. Momenten waarop ik voel: dit wil ik opschrijven, misschien raakt het jou ook.
Soms vraagt het leven je op de knieën. Niet om je te breken, maar om je terug te brengen naar wie je werkelijk bent.
Mijn levensverhaal is niet netjes of perfect. Het is rauw, echt, en gevormd door diepe dalen. Ik heb gezeten in donkere kamers – in mijn hoofd, in relaties, in instellingen. Ik verloor niet alleen mensen, maar ook delen van mezelf. En toch… hier ben ik. Niet als overwinnaar, maar als overlever. Als mens.
Wat ik deel is niet bedoeld als dramatisch verslag, maar als een herinnering: dat het mogelijk is om opnieuw te beginnen. Dat de ziel zich blijft roeren, ook als je lichaam niet meer wil. Dat liefde nooit voorgoed verdwijnt – zelfs niet als je het zelf even niet meer voelt.
Ik deel mijn verhaal omdat ik geloof dat kwetsbaarheid kracht is. Omdat ik weet dat veel mensen zich alleen voelen in hun pijn. En omdat ik hoop dat mijn woorden jou misschien iets laten herkennen… of verzachten.
Welkom in mijn verhaal.
Misschien herken je er iets van jezelf in.