Over de kloof tussen wie je bent en wie je lijkt te zijn
Soms kijk ik in de spiegel en zie ik iemand die ik niet herken.
Niet omdat ik ouder ben geworden of slecht geslapen heb. Maar omdat mijn buitenkant niet overeenkomt met wie ik vanbinnen ben.
Alsof ik leef in een lichaam dat niet echt laat zien wat er diep in mij leeft.
Een jas die niet past
Het is een gevoel dat moeilijk uit te leggen is.
Een soort innerlijke breuk tussen hoe je je voelt en hoe je eruitziet. Alsof de spiegel een versie van jezelf laat zien die niet klopt.
Een jas die te groot of te stug aanvoelt. Een gezicht dat je niet weerspiegelt.
Er zijn momenten waarop ik denk: “Waarom zie ik er zo uit? Waarom ziet niemand wie ik werkelijk ben?”
Want diep vanbinnen leeft er zachtheid. Kracht. Wijsheid. En een verlangen om dat ook te kunnen laten zien — niet door uiterlijk perfectie, maar door echtheid. Herkenning. Kloppend zijn.
Niet ijdel, maar een gemis
Deze gevoelens worden vaak verward met onzekerheid of oppervlakkigheid.
Maar dat is het niet.
Het is een verlangen naar verbinding — tussen je binnenwereld en je buitenkant. Een soort rouw zelfs, omdat je jezelf niet kunt herkennen. Omdat je ziel soms niet zichtbaar lijkt.
Lang heb ik gedacht dat ik hierin alleen stond. Maar inmiddels weet ik: er zijn zóveel mensen die dit voelen, maar het niet durven uitspreken.
Zichtbaar worden, stukje bij beetje
Wat mij helpt, is woorden geven aan wat eerst onzichtbaar was.
Niet om het probleem meteen op te lossen, maar om het te laten bestaan.
Om mild te worden voor mezelf. Om kleine stapjes te zetten in het zichtbaar maken van wie ik werkelijk ben.
Soms is dat een brief. Soms een gesprek. Soms een moment voor de spiegel, waarin ik probeer met zachtere ogen naar mezelf te kijken.
Jij bent niet alleen
Ik schrijf dit omdat ik geloof dat jij dit misschien ook voelt.
Dat je ook wel eens denkt: “Waarom voel ik me anders dan ik eruitzie?”
En ik wil je zeggen:
Je bent niet gek. En je bent niet de enige.
Wat jij voelt is echt. En je mag dat voelen, benoemen, en op jouw manier naar buiten brengen. In jouw tempo.
Je bent het waard om zichtbaar te worden — precies zoals je bent, vanbinnen én vanbuiten.
Misschien ben je nog onderweg. Net als ik.
Maar dat is oké.
Zolang we elkaar maar blijven zien.
Liefs,
Mario
Reactie plaatsen
Reacties