Over het stille gevecht van mensen die vaak sterk lijken, maar zich vanbinnen kwetsbaar voelen
Veel mensen zien mij als sterk.
Als iemand die zijn leven op orde heeft. Iemand met ervaring, die anderen helpt, luistert, en er staat als het nodig is.
En ja… die kant bestaat ook in mij. Maar wat bijna niemand ziet, is hoe vaak ik me vanbinnen anders voel dan hoe ik overkom.
Er zit een verschil tussen wat je laat zien aan de buitenwereld en wat je écht voelt.
En dat verschil kan soms aanvoelen als eenzaamheid. Alsof je een masker draagt dat niemand als masker herkent.
Sterk zijn betekent niet dat je je zo voelt
Mensen zeggen wel eens: "Wat straal je rust uit." Of: "Je komt altijd zo kalm en wijs over."
En dat is mooi om te horen. Maar soms voel ik me vanbinnen allesbehalve rustig.
Soms worstel ik met zelfbeeld, met oude pijn, met de vraag of ik wel écht word gezien — als mens, niet als rol.
Niet als begeleider. Niet als degene die anderen helpt. Maar gewoon… als Mario.
Vanbinnen zacht, vanbuiten stevig
Er zijn dagen waarop ik me leeg voel. Of zoekend. Of diep kwetsbaar.
Maar dat laat ik niet zomaar zien, omdat ik het zo gewend ben om “de sterke” te zijn.
Ik heb geleerd om mijn emoties netjes op te vouwen. Te glimlachen, terwijl ik eigenlijk wil zeggen: “Ik weet het ook even niet.”
Toch geloof ik dat we meer mogen laten zien wat er onder die oppervlakte leeft. Niet om zielig te zijn, maar om echt te zijn.
Om de verbinding met onszelf én met anderen terug te vinden.
We hoeven niet altijd krachtig te zijn
Deze blog schrijf ik voor jou, als jij dit herkent.
Als jij ook regelmatig het gevoel hebt dat je niet klopt met hoe mensen je zien.
Dat je meer voelt dan je laat zien. Meer bent dan je omgeving van je verwacht.
We hoeven niet altijd krachtig te zijn. Niet altijd de dragende schouder.
Soms mogen we ook gewoon mens zijn. Moe, gevoelig, twijfelend.
Want juist daar, in dat rauwe stuk, zit zoveel schoonheid.
Laat je binnenwereld ook ademen
Ik leer langzaam om mezelf meer ruimte te geven. Niet om perfect te zijn, maar om oprecht te zijn.
Om toe te laten dat ik kwetsbaar ben.
Dat ik soms stilval.
En dat dat óók oké is.
Als jij dit leest en denkt: “Ja… ik voel dat ook” — dan wil ik je uitnodigen:
Laat je binnenwereld ademen.
Laat zien wat je voelt, stukje bij beetje.
Er is niets mis met je. Je bent niet te gevoelig. Niet te zacht. Niet te anders.
Je bent gewoon echt.
En dat is iets om trots op te zijn.
Liefs,
Mario
Reactie plaatsen
Reacties