Welkom op deze plek, waar ik voor het eerst echt zonder masker durf te schrijven. Waar ik mijn ziel een stem geef. Wat je hier leest, zijn geen mooie praatjes of opgepoetste verhalen — het is rauw, eerlijk en soms pijnlijk.
Mijn leven lang heb ik geprobeerd sterk te zijn voor anderen, terwijl ik vanbinnen langzaam verdwaalde. Ik heb veel gezwegen, verstopt, gedragen. Wat er van buiten niet te zien was, werd binnen een stille storm.
De verhalen die ik hier deel, zijn fragmenten van mijn pad naar heling. Niet om medelijden te vragen, maar om ruimte te maken voor herkenning. Voor iedereen die zich ooit onzichtbaar voelde, klein gehouden werd, of zijn plek in deze wereld verloor.
Je leest mee vanaf het moment dat ik besloot: ik wil niet langer overleven — ik wil leven.
Dit is het begin van een nieuwe weg. Eén waarin ik mezelf stukje bij beetje terugvind. En mocht jij onderweg herkenning vinden in mijn woorden, weet dan: je bent niet alleen.
We dragen allemaal verhalen. Dit is het mijne.
Gisteren (06-06-2025) had ik opnieuw een sessie met Christine, mijn psychotherapeute. Zo’n moment waarop ik alles even van me af kan praten, zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet bewijzen of maskeren. Christine is een van die zeldzame mensen die niet alleen luistert, maar ook echt voelt. En dat merk ik. Dat doet iets met me. Zeker op dagen zoals gisteren, waarop de innerlijke strijd weer in volle hevigheid losbarstte.
Triggerwaarschuwing: Dit verhaal bevat thema’s zoals depressie, trauma en euthanasiewens. Lees met zorg en zoek hulp als je hiermee worstelt.
Soms zou ik willen dat ik een gebroken been had. Of ziek op bed lag met hevige koorts. Dat mensen konden zien wat er aan de hand was. Dat ze wisten waar het pijn deed. Want lichamelijke pijn begrijpen mensen. Ze kunnen het aanwijzen, er verbandjes op plakken, pilletjes geven en zeggen: “Over een weekje voel je je beter.”
