Ik wil knap zijn. Niet om gezien te worden door de massa, niet voor complimenten of aandacht. Maar omdat ik mezelf al zo lang níet zie. Omdat ik mezelf al te vaak heb bekeken door de ogen van anderen – ogen die me keurden, uitlachten, negeerden. Ogen die mijn uiterlijk gebruikten als excuus om mij niet serieus te nemen.
Als kind leerde ik onbewust dat schoonheid bepaalt of je mee mag doen. Of je veilig bent. Of je liefde verdient. En als je buiten die norm valt, word je een grap, een bijzaak, een schaduw in de hoek van de klas. Dat is wat er gebeurde. Niet één keer, maar jarenlang. En al die stemmen – ze gingen niet weg. Ze nestelden zich in mijn hoofd en namen plaats achter mijn ogen.
Nu kijk ik in de spiegel, en ik zie mezelf nog steeds door hun bril. En elke keer dat ik mezelf “lelijk” noem, is het eigenlijk een echo van hun stem. Een stem die mij niet kende, maar wel hard oordeelde.
Ik wil knap zijn. Omdat ik wil voelen dat ik ertoe doe. Dat mijn gezicht niet langer een reden is voor afwijzing. Dat ik niet meer hoef te twijfelen aan mijn waarde. Maar diep vanbinnen weet ik dat knap zijn, zoals de wereld het definieert, mij geen rust gaat geven.
Wat ik echt wil… is mezelf zien met liefdevolle ogen. Mijn eigen ogen, niet meer vervormd door pesten of afwijzing. Ogen die de zachtheid in mijn blik herkennen, de moed achter mijn kwetsbaarheid, de schoonheid van mijn verhaal.
Misschien ben ik geen model. Misschien pas ik niet in het plaatje. Maar wat ik ben, is echt. En écht zijn is zeldzaam. En zeldzaam… is mooi.
Reactie plaatsen
Reacties