Over hechting in therapie
Er zijn momenten in het leven waarop je iemand ontmoet die niet alleen luistert met de oren, maar hoort met het hart.
Wanneer dat gebeurt binnen therapie, verandert er iets fundamenteels.
Ik had nooit gedacht dat het kon — laat staan dat ik het zelf zou ervaren: een band opbouwen met een psycholoog.
Eentje die niet oordeelt, geen adviezen opdringt, maar gewoon aanwezig is. Die stil blijft wanneer dat nodig is, zacht vraagt wanneer het past, en empathie toont die zó puur is dat het bijna pijn doet. Omdat je niet wist dat zulke zachtheid bestond.
Herkenning zonder woorden
In haar ogen voelde ik geen afstand. Geen hulpverlener-positie. Maar iets diepers: herkenning.
Niet omdat zij alles begreep wat ik had meegemaakt, maar omdat ze het wílde begrijpen.
En in die oprechte poging gebeurde er iets. Mijn verhaal mocht er zijn, precies zoals het was. Zonder verfraaiing, zonder oordeel.
De kleine jongen in mij, die ooit zijn stem verloor, begon zachtjes weer te fluisteren.
Zichtbaar te worden. Voelbaar.
Hechting ontstaat ook later
Wat ik leerde, is dat hechting niet alleen iets is van je kindertijd.
Het kan opnieuw ontstaan — als je ergens komt waar het veilig is. Waar je welkom bent, zonder dat je iets hoeft te bewijzen.
Dat proces gaat langzaam. Eerst voel je afstand. Dan voorzichtig vertrouwen. En voor je het weet, is daar een vorm van afhankelijkheid.
Niet uit zwakte, maar uit menselijkheid.
Omdat je iets ontvangt wat je altijd gemist hebt: oprechte nabijheid.
Tussen hoofd en hart
En toch… het blijft wringen.
Want mijn hoofd zegt: “Pas op. Niet te veel voelen. Straks doet het pijn.”
Maar mijn hart fluistert iets anders: “Misschien mag het nu wél. Misschien is dit veilig.”
Die interne strijd maakt deze band soms verwarrend. Je weet dat het ‘therapeutisch’ is, dat er grenzen zijn. En toch voelt het zó echt, zó helend, dat het alles raakt wat ooit tekortkwam.
Dat maakt het spannend. Tegelijk zit daarin ook de sleutel tot herstel.
Een spiegel, een vangnet, een groeibodem
De band met een psycholoog die je écht ziet, is geen gewone band.
Het is een spiegel waarin je eindelijk jezelf mag aankijken.
Een vangnet waarin je even mag vallen.
Een groeibodem waarin je stukje bij beetje leert dat je er mag zijn. Helemaal.
En ja, dat voelt vreemd. Misschien zelfs beangstigend. Maar juist in dat vreemde zit iets magisch:
het begin van heling.
Het thuiskomen bij jezelf, via de ogen van een ander.
Voor wie dit herkent: weet dat het oké is om dit verwarrend te vinden.
Het feit dat je voelt, betekent dat je groeit. En dat je de moed hebt om te ontvangen wat je ooit hebt gemist.
Dat is geen zwakte. Dat is herstel.
En dat mag gevierd worden — stap voor stap, in je eigen tempo.
Liefs,
Mario
Reactie plaatsen
Reacties