Hechting. Voor sommigen klinkt het als iets vanzelfsprekends, iets wat je gewoon ‘doet’. Maar voor velen van ons is het een levensgroot dilemma. We lopen rond met een onzichtbaar harnas. Een pantser dat we steentje voor steentje, jaar na jaar, zorgvuldig hebben opgebouwd.
Niet omdat we geen verbinding willen – integendeel, we verlangen er vaak intens naar. Maar dat pantser staat er uit pure doodangst. Angst om gekwetst te worden. Angst om die oude pijn, die ergens diep van binnen nog sluimert, opnieuw te moeten voelen.
De paradox van bescherming
Ooit was dat pantser onze redding. Het was een overlevingsstrategie in een tijd dat we ons niet veilig voelden. Het hield de boze buitenwereld op afstand. Maar het wrange is: dat wat ons vroeger beschermde, staat ons nu in de weg. We weten verstandelijk wel dat het verleden voorbij is, maar ons gevoel loopt achter.
Zodra iemand echt dichtbij komt, klinkt er een alarmbel. Een interne stem die fluistert: "Waarom zou je je hechten als ze uiteindelijk toch weggaan? Waarom zou je jezelf pijn doen als je het ook kunt voorkomen?" Het is de eeuwige strijd tussen verlangen naar warmte en de veiligheid van afstand.
Het excuus om weg te duwen
Misschien herken je dit mechanisme bij jezelf. Er gebeurt iets moois – iemand geeft je een oprecht compliment, stuurt een lief berichtje of toont interesse. Even is er dat euforische gevoel van gezien worden. Maar vlak daarna slaat de paniek toe. Het komt té dichtbij.
En wat doen we dan? We zoeken een reden om de ander weg te duwen. Ik betrapte mezelf er laatst nog op. Iemand toonde betrokkenheid, het voelde als een cadeau. Maar een paar dagen later deed diegene iets kleins, iets zakelijks of onhandigs wat eigenlijk heel normaal was. En onmiddellijk greep ik dat aan. Ik werd boos, ik ging mopperen, ik maakte het groot.
Pas later, toen de storm ging liggen, zag ik wat er echt gebeurde. Was ik boos om die actie? Nee. Ik gebruikte die actie als excuus. Het was een onbewuste manier om de veiligheid van mijn afstand te herstellen. "Zie je wel," zegt het pantser dan, "je kunt maar beter alleen blijven."
Onderweg naar zachtheid
Het is pijnlijk en confronterend om dit patroon bij jezelf te zien. Je ziet hoe je eigen angst de verbinding saboteert waar je zo naar verlangt. Je schaamt je misschien zelfs voor je reactie.
Maar precies in dat 'zien' ligt de sleutel. Het besef dat je je pantser optrekt, is de eerste barst in de muur. We hoeven niet in één keer ‘geheeld’ te zijn. Het gaat erom dat we leren herkennen wanneer we uit angst handelen in plaats van uit liefde.
Er is nog veel te leren. Maar zolang we bereid zijn om naar onze eigen patronen te kijken, zijn we onderweg. En misschien is dat wel de belangrijkste vorm van hechting: de verbinding herstellen met jezelf, met al je angsten en onzekerheden. Voorzichtig, stapje voor stapje, het pantser laten zakken.
Reactie plaatsen
Reacties