Gisteren (06-06-2025) had ik opnieuw een sessie met Christine, mijn psychotherapeute. Zo’n moment waarop ik alles even van me af kan praten, zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet bewijzen of maskeren. Christine is een van die zeldzame mensen die niet alleen luistert, maar ook echt voelt. En dat merk ik. Dat doet iets met me. Zeker op dagen zoals gisteren, waarop de innerlijke strijd weer in volle hevigheid losbarstte.
Ik zat er doorheen. Zelfhaat is een zwaar woord, maar soms is dat precies wat het is. In dat soort momenten lijkt het alsof niets in mijn leven klopt. De negatieve stem in mijn hoofd overschreeuwt alles. Denken lukt niet meer. Enkel die ene gedachte: “Ik ben niet goed genoeg.”
Gelukkig prikt Christine daar doorheen. Ze zei het weer: “Je bent veel te streng voor jezelf.”
En ze heeft gelijk. Al mijn hele leven houd ik mezelf op de been door hard te zijn voor mezelf. Alsof mildheid geen optie was. Maar die hardheid eist zijn tol. En steeds vaker merk ik: het is tijd om dat patroon te doorbreken.
Na zo’n gesprek voel ik me leeg en tegelijk opgelucht. Maar het werk in de thuiszorg daarna viel me zwaar. Mijn hoofd zat vol. De cliënten verdienen mijn aandacht, maar ik had moeite om er echt bij te zijn. De therapie werkte nog na. En dat blijft een uitdaging: leren balanceren tussen heling en functioneren.
Eenmaal thuis koos ik dit keer voor iets anders. Iets nieuws. Iets gezonds.
Ik mediteerde een uur. Geen vlucht, maar een daad van bewust leven. Ik dacht aan hoe makkelijk het zou zijn om naar alcohol te grijpen, om te verdoven, om te vergeten. Maar ik deed het niet. Ik koos voor zelfzorg.
Ik verwijderde social media van mijn telefoon — Facebook en Instagram. Niet omdat het slecht is, maar omdat ik even rust nodig had. Weg van de constante vergelijking, weg van de likes die niets wezenlijks vullen. Daarna at ik gezond, stapte op de crosstrainer en fietste twintig minuten. Geen prestatie, maar een overwinning op mezelf.
En het gekke is: dat voelde goed. Echt goed.
Niet omdat het perfect was, maar omdat het oprecht was. Voor het eerst sinds lange tijd koos ik op zo’n moment voor mezelf. Niet vanuit angst, maar vanuit liefde.
Zelfzorg betekent voor mij niet alleen een gezond lichaam, maar ook ruimte maken voor mijn innerlijke wereld. Het betekent erkennen dat ik kwetsbaar ben. Dat ik niet altijd sterk hoef te zijn. Maar dat ik wel mag léren zorgen voor mezelf, stukje bij beetje.
Op mijn 47e leer ik nog elke dag bij. Over het leven met trauma. Over het helen van oude wonden. Over bewust kiezen voor groei, ook als het moeilijk is. En daar ben ik trots op.
Wil jij ook leren hoe je beter voor jezelf kunt zorgen na een innerlijke strijd of leven met trauma? Lees meer op Mijn reis naar Heling– waar kwetsbaarheid, kracht en bewust leven samenkomen.
Reactie plaatsen
Reacties