𝐃𝐞 𝐦𝐨𝐞𝐝 𝐨𝐦 𝐣𝐞 𝐦𝐚𝐬𝐤𝐞𝐫 𝐞𝐯𝐞𝐧 𝐚𝐟 𝐭𝐞 𝐳𝐞𝐭𝐭𝐞𝐧

Laatst zat ik weer in die vertrouwde stoel tegenover mijn psychotherapeute. Een plek waar ik mag landen. Waar woorden soms over mijn lippen struikelen, maar altijd zacht worden opgevangen. We praten daar over zware dingen: trauma’s, oude pijn, verwarring. Maar ook over groei. Over stappen vooruit. Over mens-zijn, in al zijn breekbaarheid.

Ik voelde al een tijdje dat ik haar wilde laten weten hoeveel haar begeleiding voor mij betekent. Hoeveel heling er schuilt in die sessies, in de veiligheid die ze creëert, in het luisteren zonder oordeel. Dus ik schreef een brief. Kort, maar vanuit mijn hart. Een stukje van mijn binnenwereld op papier gezet.

Op de dag van onze afspraak twijfelde ik. Moest ik het voorlezen, daar live tegenover haar? Of toch maar veilig versturen via de mail? Mijn ego fluisterde allerlei dingen. “Doe normaal joh, je bent 47.” “Straks vindt ze het ongemakkelijk.” “Je gaat toch niet zo sentimenteel doen?”

Maar daaronder, ergens dieper, zat een stemmetje. Niet van mijn ego, maar van mijn kleine ik. Van dat jongetje in mij dat al zolang zoekt naar een plek waar hij gewoon even mag zijn. En dus besloot ik mijn ego even op het achterbankje te zetten. Ik keek haar aan, haalde diep adem en las voor.

Wat er toen gebeurde, raakte me. In haar ogen verscheen een zachte glinstering. Een traan misschien. Maar vooral: oprechte waardering. Aanwezigheid. Menselijkheid. En ineens voelde ik hoe belangrijk het is om af en toe je masker af te zetten. Om je kwetsbaarheid niet te verstoppen, maar zachtjes in de ruimte te leggen. Juist dan ontstaat er iets echts.

Ik deelde met haar dat er momenten zijn, tijdens onze gesprekken, waarop het voelt alsof ze – energetisch – een arm van steun op mijn schouder legt. Dat ik me dan even geen man van 47 voel, maar een klein jongetje. Dat zij dan voelt als een moederfiguur. Niet in leeftijd, maar in energie. In veiligheid. In zachtheid.

Het voelde verwarrend om dat te zeggen tegen iemand die jonger is dan ik. Maar het was ook bevrijdend. Helend, zelfs.

We denken vaak dat kracht zit in controle houden. In afstand bewaren. In stoer blijven doen. Maar echte kracht zit soms juist in dat ene moment van openheid. In iets uitspreken wat je liever verstopt. In de moed om te zeggen: “Ik voel dit, en ik wil dat je het weet.”

Dus laat dit een herinnering zijn aan jou, aan mij, aan ieder van ons:Soms is het het mooiste wat je kunt doen je hart laten spreken. Ook al trilt je stem een beetje.

Kwetsbaarheid is geen zwakte.Het is een ontmoeting met jezelf.En soms met de ander.