Gisteravond was weer zo'n nacht waarin mijn gedachten een eigen leven leidden en ik mezelf verloor. Misschien heb ik het ook wel een beetje laten gebeuren. De hele dag door was ik bezig met selfies maken, elke foto opnieuw bekijken en mezelf afkraken. Het ging van kwaad tot erger; ik trapte mezelf steeds verder de grond in.
De avond bracht een dieptepunt. Ik voelde me zo ellendig dat ik maar een fles wodka pakte en deze mengde met cola, in de hoop dat mijn gedachten zouden stoppen of op zijn minst minder zouden worden. Het tegenovergestelde gebeurde. Hoe meer ik dronk, hoe erger het werd.
Ik weet dat ik op dat moment in een donkerrood alarmsignaal zat. Een duidelijk signaal dat ik hulp moest zoeken, iemand moest bellen. Maar nee, ik liet het weer gebeuren. Ik bleef gevangen in mijn eigen destructieve cyclus.
En nu, deze ochtend, is alles anders. Het is weer rustig in mijn hoofd en ik kijk terug op gisteravond met schaamte en spijt. Waarom heb ik het weer zover laten komen? Waarom ben ik niet in staat om de vicieuze cirkel te doorbreken?
Dit is mijn leven met een persoonlijkheidsstoornis. Elke dag een strijd, elke dag een balans tussen zelfhaat en het zoeken naar een beetje vrede. En elke keer weer hopen dat de volgende dag beter zal zijn.
.
Reactie plaatsen
Reacties