Er wordt vaak gezegd dat het duivelse en het goddelijke twee zijden van dezelfde munt zijn. Voor iemand zoals ik, is dit de enige waarheid die er echt toe doet. Mijn leven is een onafgebroken strijd tussen uitersten, een onophoudelijke botsing tussen licht en duisternis die mijn ziel uit elkaar lijkt te scheuren.
Er zijn momenten waarop het goddelijke mij aanraakt. Zeldzaam en vluchtig zijn ze, deze ogenblikken van helderheid, waarin alles lijkt te kloppen en ik even de illusie heb dat ik deel uitmaak van iets groters. Een vleugje hoop in een verder donkere wereld, een zeldzaam moment van vrede. Het zijn de momenten waarop het leven kortstondig zijn zin lijkt te onthullen, een sprankje licht in de schaduwen.
Maar net zo snel als deze momenten komen, verdwijnen ze weer. Het duivelse grijpt me bij de keel, met zijn duistere fluisteringen en eindeloze vertwijfeling. De wereld kleurt grijs, elke hoop lijkt weg te glijden, en mijn geest wordt overgenomen door een overweldigende mist van angst en woede. Alles wordt een strijd, elk moment een beproeving, alsof ik vastzit in een eindeloze draaikolk die me steeds verder de diepte in sleurt.
Deze constante wisselwerking tussen het goddelijke en het duivelse is uitputtend. Mensen zien slechts flarden van mijn interne gevecht; ze begrijpen niet de omvang van de oorlog die ik elke dag voer. Voor hen ben ik onvoorspelbaar, misschien zelfs onredelijk, maar voor mij is het een onontkoombare realiteit. Het is een bestaan dat gekenmerkt wordt door uitersten, waarin vreugde en verdriet met elkaar vechten om dominantie.
Hoe beïnvloedt dit mijn leven? Het maakt alles ondraaglijk intens. Elke emotie, elke ervaring is rauw en ongefilterd. Wat voor anderen simpel of alledaags is, is voor mij een bron van diepgaande innerlijke beroering. Vreugde is zeldzaam, en als het zich voordoet, voelt het bijna onwerkelijk, als een valse belofte. Verdriet en wanhoop zijn daarentegen altijd aanwezig, als donkere wolken die nooit helemaal verdwijnen. Relaties worden belast door mijn grillige aard, werk is een voortdurende uitdaging, en het dagelijks leven is een worsteling om te overleven.
Soms vraag ik me af of er schoonheid te vinden is in deze voortdurende strijd. Is er enige zin te vinden in de chaos? Misschien. Misschien dwingt deze dualiteit me om dieper na te denken, om verder te kijken dan de oppervlakte. Maar zelfs dat is geen troost op dagen dat de duisternis allesoverheersend is.
In de schaduwen vind ik soms fragmenten van inzicht, in het licht een glimp van hoop. Maar deze voortdurende dans tussen het goddelijke en het duivelse heeft me gevormd tot iemand die voortdurend op de rand van de afgrond leeft. Het is een onophoudelijke strijd, zonder duidelijk einde in zicht. Misschien is dat uiteindelijk wat het betekent om mens te zijn: omarm de duisternis, accepteer de tegenstrijdigheden, en vind op de een of andere manier de kracht om door te gaan, zelfs als de schoonheid ver te zoeken is.
Reactie plaatsen
Reacties