Daar stond ik, stil op een rotonde, wachtend tot de brug voor me weer zou sluiten. Het verkeer om me heen leek in een soort verstilde chaos, en ik zat vast. Vooruit kon ik niet, en achteruit ook niet. De tijd kroop voorbij, en mijn geduld werd danig op de proef gesteld.
Plotseling werd ik opgeschrikt door een tik op mijn raam. Ik draaide mijn hoofd en zag een vrouw, duidelijk geïrriteerd, die mij gebaarde het raam te openen. Toen ik dat deed, spuide ze onmiddellijk haar frustratie: "Je blokkeert de hele weg! Je had voor de rotonde moeten wachten!" Haar toon liet er geen twijfel over bestaan dat ze haast had en dat mijn fout haar nu op de zenuwen werkte.
Ik voelde me behoorlijk ongemakkelijk. "Sorry mevrouw," stamelde ik, "maar ik kan nu echt geen kant meer op." Haar ogen fonkelden van ongeduld, maar ik kon niets anders doen dan verontschuldigend mijn schouders ophalen. Het was een lastige situatie, en ik wist niet hoe ik die snel kon oplossen.
Alsof de stress van dit moment nog niet genoeg was, begonnen de kinderen in mijn busje zich ermee te bemoeien. Ik had een groep schoolkinderen bij me, ieder met hun eigen rugzakje vol energie en nieuwsgierigheid. Ze voelden de spanning en begonnen de vrouw uit te schelden. Het ene na het andere scheldwoord vloog uit hun monden, en ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen van schaamte.
Nu had ik niet alleen de boze vrouw voor mijn raam, maar ook een busje vol opgewonden kinderen die ik moest kalmeren. "Stop, jongens!" riep ik, terwijl ik mijn best deed om hun aandacht te krijgen. "Rustig aan, dit helpt niet." De vrouw keek verbijsterd naar de kinderen en schudde haar hoofd. Het was duidelijk dat haar dag nu ook volledig verpest was.
Met veel moeite slaagde ik erin de kinderen tot bedaren te brengen en hun aandacht af te leiden. "Laten we allemaal rustig blijven," probeerde ik opnieuw tegen de vrouw. "De brug zal zo weer sluiten en dan kunnen we allemaal verder." Ze zuchtte diep en knikte uiteindelijk, hoewel haar blik nog steeds op onweer stond.
En zo stonden we daar, in een ongemakkelijke stilte, wachtend op het onvermijdelijke moment dat de brug weer zou sluiten. Het was weer zo’n dag waarop alles anders liep dan gepland. Een dag waarop ik me realiseerde dat zelfs de kleinste verkeerssituatie kon uitgroeien tot een groot drama.
Eindelijk, na wat een eeuwigheid leek, gingen de slagbomen omhoog en kon ik mijn weg vervolgen. De vrouw vertrok met een ruk aan haar stuur, nog steeds boos, en de kinderen in mijn busje begonnen meteen weer te kletsen alsof er niets was gebeurd.
Ik haalde diep adem en glimlachte flauwtjes. Het leven zat vol onverwachte wendingen en uitdagingen. Vandaag was weer zo'n dag geweest, eentje om nooit te vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties