In een wereld vol snelheid en ruis, waar we vaak worden geleefd in plaats van echt te leven, is er een stille roep die in ons allen leeft. Een fluistering die niet uit woorden bestaat, maar uit aanwezigheid. Die roep is de ziel. En soms in beelden die uit een andere werkelijkheid lijken te komen wordt deze roep zichtbaar.
De afbeelding van een wolfhond naast een mediterende Boeddha raakt iets oers in mij. Iets wat we allemaal diep vanbinnen herkennen, zelfs als we het zijn vergeten. De wolf staat symbool voor instinct, intuïtie en trouw aan je ware aard. De Boeddha voor innerlijke rust, verlichting en het pad van compassie. Samen vormen ze een herinnering aan balans: tussen kracht en zachtheid, tussen voelen en zijn, tussen de roep van binnen en de stilte daarachter.
De wolf kijkt je aan met ogen die weten. Niet door boeken, maar door het leven. Hij zegt niets, maar nodigt je uit om terug te keren naar je eigen natuur. Om weer te luisteren naar wat je voelt, in plaats van wat je denkt te moeten zijn. De Boeddha zit stil – niet omdat hij niets doet, maar omdat hij alles doorziet. In zijn stilte ligt de diepste beweging.
Ik geloof dat ieder mens ergens onderweg zijn ware stem kwijtraakt. In verwachtingen, rollen, oordelen, angst. Maar de ziel vergeet nooit. Ze wacht. Net als de wolf, geduldig. En net als de Boeddha, zonder oordeel.
Deze afbeelding is voor mij geen plaatje. Het is een herinnering. Een poort. Een uitnodiging om stil te worden, zodat je kunt horen wat je allang weet.
Misschien is dat wel de boodschap die ik met mijn werk wil uitdragen:
Je bent niet kwijt wat je zoekt. Je bent alleen vergeten waar je moet kijken.
In de ogen van de wolf.
In de stilte van de Boeddha.
In jezelf.
www.MariovanDam.nl
Voor wie op zoek is naar betekenis, echtheid en de weg terug naar binnen.
Reactie plaatsen
Reacties