Door de gesprekken met mijn psychotherapeute komt er veel naar boven. Steeds vaker zie ik hoe hard ik mijn innerlijk kind in de steek heb gelaten. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik jarenlang het gevoel kreeg dat ík het probleem was. Problemen die niet de zijne waren, droeg ik mee alsof ze wel van mij waren.

Er zijn momenten in een mensenleven die zo donker zijn, dat zelfs het licht van hoop lijkt te verdwijnen. Ik ken die momenten. Niet uit boeken, niet van horen zeggen, maar omdat ik er zelf ben geweest.

In een wereld waarin onze levensverhalen vaak worden omgeven door de glans van perfectie en de sluier van geheimen, heb ik besloten mijn verhaal te vertellen. Het is een reis geweest die niet altijd gemakkelijk was, een pad bezaaid met obstakels en uitdagingen die me hebben gevormd tot wie ik vandaag ben. Het heeft me redelijk wat moeite gekost om deze woorden op papier te zetten, en zelfs nu, terwijl ik deze zinnen schrijf, blijven er nog onvertelde hoofdstukken in mijn hart verborgen. Dit verhaal is nog maar een ruw concept, een klad van mijn leven.