Er zijn van die momenten in het leven die je muzikale ziel voor altijd tekenen. Voor mij, een man van 48, ligt zo'n onuitwisbaar ijkpunt in de jaren negentig, en het draagt twee namen: Twenty 4 Seven.
Vraag je of ik fan was? Fan is een te klein woord. Het was een obsessie die begon met een ritme. Hoewel de eerste klanken, "I Can't Stand It" en "Are You Dreaming," misschien nog langs me heen gleden, was er die ene dag dat "Slave to the Music" voor het eerst door de ether knalde. Dat was geen nummer; dat was een manifest. Een muzikale bom die rechtstreeks in mijn persoonlijke beleving ontplofte.
Mijn eigen, nauwgezet bijgehouden Top 40, die eerlijke graadmeter van mijn jeugd, kende geen genade. Het schoot naar nummer 1 en bleef daar, onwrikbaar, een half jaar lang staan. Het was het geluid van mijn tijd. De soundtrack van mijn hart.
Voor mij was het DNA van die sensatie helder: Stay-C en Nance. De gedreven rapper en de zangeres wiens aanwezigheid de muziek een gezicht gaf. Ik herinner me het haasten naar de Free Record Shop in Utrecht, in Hoog Catharijne, om het album te bemachtigen. Het was een tastbaar bewijs van mijn toewijding.
Maar het was vooral Nance die mijn hart veroverde. Een vrouw van zeldzame schoonheid, met een uitstraling die veel meer was dan alleen glamour. Het was een innerlijk licht dat de camera en de microfoon oversteeg. Zij was de melodie, de warmte, de verfijning in het rauwe. Samen vulden ze elkaar aan, maar reeds toen voelde ik de onbalans: de dominante energie van Stay-C als rapper versus haar talent dat te weinig ruimte kreeg om te ademen. Ik vond toen al: zij was ondergewaardeerd. Ze had een stem die meer verdiende dan de spaarzame tekst die haar gegund was.
Daarom kwam de aankondiging van hun breuk ook zo hard aan. Het was een muzikale aardverschuiving, een schok die het ritme uit mijn wereld trok. Eerlijk is eerlijk: zonder Nance, was de magie voor mij verbroken. Ik was er klaar mee, want de ziel van Twenty 4 Seven was vertrokken.
Maar gelukkig bleef ik haar volgen. En wéér raakte ze een snaar met "Big Brother is Watching You." En later, als presentatrice, bleef ze dat pure, zonnige licht uitstralen op televisie. Een genot om naar te kijken.
Nu, op mijn 48e, met meer levenservaring in mijn rugzak, verandert mijn blik. Ik luister nog steeds met regelmaat naar hun repertoire, en nu, waar vroeger alleen de beat telde, hoor ik de diepte. De teksten van Twenty 4 Seven bevatten prachtige, soms zelfs spirituele boodschappen die me nu pas echt raken. Het zijn niet zomaar hits; het zijn tijdscapsules met betekenis.
Daarom was de vreugde zo groot toen ik hoorde dat Nance weer het podium op zou stappen als Twenty 4 Seven, met Jack en Hanks. Een prachtige stap, een teken van veerkracht.
Maar als fan, als dromer, blijft er één onvoltooide symfonie in mijn hart resoneren. Er is die ene hoop, hoe klein ook, dat de tijd de wonden heelt en de kans creëert. De hoop op die ene, onvergetelijke avond waarop Nance en Stay-C, de originele krachten, nog één keer samen het podium betreden.
Dat zou geen reünie zijn; dat zou een viering zijn. De ultieme erkenning van hun gezamenlijke muzikale erfenis, en de perfecte afronding van een verhaal dat voor mij, als bewonderende fan, decennia later nog steeds voortleeft. De muziek is gebleven. Het licht van Nance schijnt nog steeds. En de droom van de volle cirkel blijft me koesteren.
Reactie plaatsen
Reacties