Er zijn van die data in een agenda die meer gewicht dragen dan andere. Het zijn geen verjaardagen of feestdagen, maar markeringen van een innerlijke reis. Voor mij is dinsdag 30 september zo’n dag. Het is de dag waarop ik over een drempel stap, een nieuwe ruimte in. De ruimte van de MBT-therapiegroep.
De eerste dagen, dat weet ik nu al, zullen voelen als het betreden van een koude zee. De eerste schok, de adem die stokt. Alles is nieuw. De gezichten, de verhalen die nog onverteld in de lucht hangen, de ongeschreven regels van een groep die nog moet ontstaan. Ik zal mezelf moeten voorstellen, een blik moeten gunnen in mijn wereld. En dan is er die dans van de eerste indrukken: hoe reageren zij op mij? En misschien nog wel spannender: hoe reageer ik op hen? De spiegel die ze me onbewust voorhouden. In die eerste momenten is de grond onder mijn voeten nog onwennig.
Gelukkig sta ik niet alleen aan de rand van dat water. De behandelaren, mijn therapeuten, zijn als vertrouwde vuurtorens aan de kust. Hun gezichten ken ik, hun stemmen bieden een anker in de mist van het nieuwe. Dat is een geschenk, een zachte landing die de scherpste randjes van de spanning afhaalt.
En dan is er het vertrouwen, een diep weten dat voorbij de eerste onwennigheid een kalmer water ligt. Als ik eenmaal mijn plek heb gevonden, als de eerste storm van indrukken is gaan liggen en ik ben ingeburgerd, dan komt het goed. Dat weet ik. Want de afgelopen tijd is er iets in mij verschoven. Er is een groei geweest, een stiller en dieper bewustzijn van mijn eigen innerlijke landschap. Ik kom niet met lege handen.
Maar wat ga ik daar dan precies doen, in die groep? We gaan werken met iets dat MBT heet: Mentalization-Based Treatment. Dat klinkt misschien ingewikkeld, maar in de kern is het verrassend menselijk. MBT is de kunst van het 'mentaliseren'. Het is het vermogen om naar jezelf te kijken van buitenaf, en naar een ander te kijken van binnenuit. Het is proberen te begrijpen wat er achter gedrag schuilt – zowel bij jezelf als bij de ander. Welke gedachten, gevoelens, behoeften en verlangens drijven ons?
Je kunt het zien als het tegelijkertijd gebruiken van een spiegel en een venster. In de spiegel kijk je naar je eigen reacties. Waarom voel ik me plotseling boos als iemand dat zegt? Wat gebeurt er in mij? Door het venster kijk je naar de ander en vraag je je af: wat zou er in zijn of haar wereld omgaan dat hij of zij dit doet of zegt? Het haalt je uit de automatische piloot van reageren en creëert een ruimte voor begrip. Het verbindt je hoofd met je hart.
Die eerste dagen zal ik die spiegel en dat venster hard nodig hebben. Om mijn eigen spanning te begrijpen en om met een open blik naar de nieuwe gezichten om me heen te kijken. De drempel is hoog, dat ontken ik niet. Maar de belofte van wat erachter ligt – meer inzicht, meer verbinding, meer rust – maakt de stap de moeite waard. Dinsdag zet ik die stap. Met een kloppend hart, maar met mijn ogen open.
Reactie plaatsen
Reacties