We raken allemaal weleens gekwetst door mensen die hard overkomen, controlerend zijn of zich beter lijken te voelen dan anderen. Ze laten je twijfelen aan jezelf, draaien de waarheid om, en lijken nooit écht verantwoordelijkheid te nemen. Veel mensen noemen dit gedrag ‘narcistisch’. En terecht. Want het laat diepe sporen achter in de ziel van de ander.
Maar wat als ik je vertel dat ook een narcist ooit slachtoffer was?
Wat als achter dat harde gedrag een kind schuilt, gebroken, bang, eenzaam? Een kind dat niet mocht voelen. Niet zichzelf mocht zijn. Een kind dat misschien moest presteren voor liefde, zich onzichtbaar moest maken om te overleven, of leerde dat kwetsbaarheid gevaarlijk was.
In plaats van verbinding koos dat kind voor bescherming.
Voor een masker van kracht, controle en grootheidswaanzin.
Want als niemand je echt ziet, dan ga je jezelf overschreeuwen.
Begrijp me niet verkeerd: narcistisch gedrag kan slopend zijn. Het kan relaties breken, zelfvertrouwen ondermijnen en je het gevoel geven dat je gek bent. De gevolgen zijn echt, en grenzen zijn essentieel.
Maar wanneer je gaat zien waarom iemand zich zo is gaan gedragen, ontstaat er iets bijzonders. Dan hoeft je hart niet langer te verharden. Dan kun je met compassie kijken, zónder jezelf te verloochenen.
Want nee je hoeft geen misbruik goed te praten.
En nee je hoeft niet te blijven, te vergeven of te lijmen wat een ander weigert te helen.
Maar ja je mag wel begrijpen dat deze persoon ooit ook een slachtoffer was.
Een ziel die verdwaald is geraakt in een overlevingsmechanisme.
Iemand die zichzelf verloor, en daarom anderen meesleept.
En jij?
Jij mag kiezen voor zachtheid én kracht.
Voor open ogen én een beschermd hart.
Voor liefde maar niet ten koste van jezelf.
Dat is geen zwakte.
Dat is wijsheid.
Reactie plaatsen
Reacties