Er zijn momenten waarop je in de spiegel kijkt, maar jezelf niet echt ziet. Je ziet een gezicht, ja, maar het voelt alsof het masker draagt. Niet uit ijdelheid, maar uit noodzaak. Alsof je ooit hebt geleerd dat wie jij écht bent, niet goed genoeg is.
Trauma nestelt zich niet alleen in het geheugen, maar ook in je zelfbeeld. Het is als een onzichtbare bril die alles wat je doet, denkt en voelt kleurt. Het fluistert dingen die niemand hoort: "Jij bent niet waardevol." "Jij bent te veel, of juist te weinig." "Als mensen je echt zouden kennen, zouden ze je verlaten."
En langzaam maar zeker, begin je te geloven dat die stem de waarheid is.
Wat veel mensen niet begrijpen, is dat trauma niet altijd iets groots en dramatisch hoeft te zijn. Het kan ook klein en ogenschijnlijk onschuldig lijken: jarenlang geen erkenning krijgen, op eieren moeten lopen in een onveilige thuissituatie, genegeerd worden op school, of telkens afgewezen worden als je je ware zelf liet zien.
Het zijn die herhaalde ervaringen die een kras zetten op het beeld dat je van jezelf hebt. Je gaat jezelf beschuldigen voor dingen die je nooit verdiend hebt. Je leert overleven door je aan te passen, je in te houden, of juist heel hard te presteren. Maar ergens onderweg raak je jezelf kwijt.
Ik ken dat proces van binnenuit. Hoe je alles kunt doen om goed gevonden te worden, terwijl je diep vanbinnen het gevoel hebt dat je altijd tekortschiet. Hoe je naar bevestiging hunkert, maar het nooit echt binnenlaat. Hoe je een compliment hoort, maar je brein het meteen onderuithaalt met: "Dat zeggen ze alleen om aardig te zijn."
Trauma maakt je niet zwak. Integendeel. Het maakt je vaak extreem gevoelig, zorgzaam, alert. Maar als het niet wordt gezien of erkend, kan het je identiteit overnemen. Dan denk je op een dag niet meer: "Er is mij iets aangedaan." Maar: "Er is iets mis met mij."
Gelukkig is dat niet het einde van het verhaal.
Want zelfbeeld is geen vaste waarheid – het is gevormd, dus het kan ook hervormd worden. Niet met een snelle truc of affirmatie, maar door liefdevol naar binnen te keren. Door het masker stukje bij beetje af te leggen. Door jezelf te ontmoeten in je pijn, in je waarheid. Door ruimte te maken voor het kind dat je ooit was, en die nog steeds wacht op erkenning.
Trauma breekt af, ja. Maar liefde bouwt op. En misschien is dat wel de grootste overwinning: jezelf opnieuw leren zien met de ogen van compassie.
Niet als slachtoffer van je verleden.
Maar als overlever.
Als mens.
Als jij.
Reactie plaatsen
Reacties