Samen met mijn psychotherapeute ben ik aangekomen bij het onderwerp hechting. Voor velen klinkt dat misschien eenvoudig, maar voor mij voelt het als een groot dilemma. Al jarenlang draag ik een pantser met me mee. Een onzichtbaar harnas dat ik zorgvuldig heb opgebouwd om mensen op afstand te houden. Niet omdat ik geen verbinding wil, maar omdat ik bang ben om gekwetst te worden. Bang om opnieuw pijn te voelen.
Dat pantser heeft mij ooit beschermd. Het was een overlevingsstrategie, geboren uit oude overtuigingen en ervaringen die diep in mij gegrift staan. En toch… nu merk ik dat het me soms juist in de weg zit. Ik weet dat het verleden voorbij is, dat ik me daar niet meer tegen hoef te wapenen. Maar zomaar afscheid nemen van dat oude mechanisme voelt bijna onmogelijk.
Mijn psychotherapeute komt steeds dichterbij. En wat ik ook probeer, ik betrap mezelf erop dat ik haar soms van me af wil duwen. Er klinkt een stem in mij die zegt: “Waarom zou ik me hechten, als ze uiteindelijk toch weer weggaat? Waarom zou ik mezelf pijn doen, terwijl ik dat ook kan voorkomen?” Het is die innerlijke strijd tussen verlangen en angst, tussen vertrouwen en zelfbescherming.
Laatst gebeurde er iets dat dit allemaal nog zichtbaarder maakte. Op mijn verjaardag stuurde mijn psychotherapeute mij een felicitatie via de mail. Ik voelde me euforisch. Een therapeute die mij zag als mens en niet alleen als patiënt – hoe mooi is dat toch? Voor mij voelde dit als het grootste cadeau. Maar tegelijk ook eng. Want daarmee kwam ze ineens wel erg dichtbij.
Twee dagen later zag ik dat ze de mail in mijn dossier had gezet. Plots leek het menselijke er vanaf, het kreeg een andere lading. Ik was geschrokken van wat dit met mij deed en besloot haar hierover te mailen. Het weekend erna spraken we er samen over. Ze legde rustig uit dat ze transparant moet blijven, omdat ze nu eenmaal mijn therapeute is. Toch bleef ik erover mopperen, ik kon het moeilijk accepteren.
Nu, met wat afstand, vraag ik me af: was dit niet mijn manier om haar van mij af te duwen? Was dat dossier slechts een aanleiding, terwijl de werkelijke reden was dat ik bang werd van hoe dichtbij ze kwam? Dat ik een excuus zocht om weer wat afstand te creëren? Ik schaam me ergens voor mijn gedrag in dat gesprek, maar tegelijkertijd zie ik ook hoe het precies raakt aan mijn thema: hechting.
En misschien is dit wel de kern. Dat ik leer herkennen wanneer ik mijn pantser optrek. Dat ik zie hoe mijn angst voor nabijheid me soms in de weg zit. Er is voor mij nog veel te leren over dit onderwerp. Maar één ding weet ik zeker: ik ben onderweg. En misschien is dat al een vorm van hechting – aan mezelf, aan het proces, en heel voorzichtig ook aan de ander.
Reactie plaatsen
Reacties