Mijn naam is Mario, 48 jaar. Het leven heeft me gevormd met pieken en dalen, met successen en diepe worstelingen. Deze ervaringen zijn mijn grootste leermeesters geworden. Ik ben geen goeroe met alle antwoorden, maar een ervaringsdeskundige die gelooft in de helende kracht van het delen.
Op deze blog deel ik mijn verhaal, niet om te doceren, maar om een hand uit te steken. Om te laten zien dat je niet alleen bent in je zoektocht. Mijn missie is om door mijn openheid en kwetsbaarheid een ruimte te creëren voor herkenning en, hopelijk, een stukje heling voor wie het nodig heeft.
Je hebt van die dagen dat je opstaat en denkt: vandaag wordt een goede dag. Je hebt er zin in. Een nieuwe cursus, 'Faciliteren kan je leren'. Klinkt goed, toch? Een nieuwe vaardigheid, nieuwe mensen, een frisse blik. Met dat gevoel stapte ik vanmorgen de auto in. Als een man van 48, met een bak levenservaring en goede intenties.
16 september 2025 โ Vandaag had ik een gesprek met Christine, GZ-psycholoog en psychotherapeut in opleiding. Toen de deur van de spreekkamer openging, en nog voor ik goed en wel zat, struikelden de woorden al uit mijn mond. Het ging over de afspraak van gisteren, die niet doorging. Over het begrip dat ik toonde, als een automatisme. "Natuurlijk, geen probleem, dat kan gebeuren," had ik gezegd. Een perfecte, sociaal wenselijke reactie. Maar achter dat masker van begrip voelde ik iets anders. Een diepe, stekende teleurstelling die zich al snel omvormde tot een bekend, knagend gevoel: zelfverwijt. Waarom cijferde ik mezelf weer weg? Waarom gaf ik mijn eigen gevoelens geen voorrang, zelfs niet voor een moment?
Er zijn van die data in een agenda die meer gewicht dragen dan andere. Het zijn geen verjaardagen of feestdagen, maar markeringen van een innerlijke reis. Voor mij is dinsdag 30 september zoโn dag. Het is de dag waarop ik over een drempel stap, een nieuwe ruimte in. De ruimte van de MBT-therapiegroep.
Er zijn van die vragen die we op de automatische piloot beantwoorden. "Hoe gaat het met je?" is er zo een. Jarenlang had ik mijn antwoord klaarliggen, als een gladgestreken jas die ik snel kon aantrekken. "Goed hoor," zei ik dan. En soms voegde ik er nog een "druk, hรจ" aan toe voor de geloofwaardigheid. Het was een leugen, natuurlijk. Maar het was een leugen die de wereld draaiende hield, een leugen die relaties comfortabel en oppervlaktes glad hield. Ik wist niet eens meer hoe zwaar die jas was geworden.
Soms begint een middag met een vraag die zo simpel lijkt dat je het antwoord al geeft voor je de diepte ervan kunt peilen. Een scherm dat oplicht op een doodgewone zaterdag. "Wat ben je aan het doen?" Het was mijn dochter. Mijn antwoord was even alledaags: de hond uitlaten. Maar wat volgde, trok de rustige middag in รฉรฉn klap een onstuimige wereld in.
Er zijn periodes in het leven waarin de wereld zijn kleur verliest. Het is alsof iemand stiekem de stekker uit het stopcontact heeft getrokken; de muziek stopt, het licht dimt en er valt een zware, grijze deken over alles heen. Wie ooit door de vallei van een depressie heeft gewandeld, kent die stilte, die zwaarte. De wereld draait door, maar jij staat stil, gevangen in een onzichtbare mist.
Ik heb een groot deel van mijn leven mezelf weggecijferd. Het leek bijna vanzelf te gaan: de ander vooropstellen, zorgen dat iedereen zich goed voelde, en daarbij vergeten wat รญk nodig had. Ik dacht dat het liefde was. Ik dacht dat het zo hoorde. Maar diep van binnen raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd.
Door de gesprekken met mijn psychotherapeute komt er veel naar boven. Steeds vaker zie ik hoe hard ik mijn innerlijk kind in de steek heb gelaten. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik jarenlang het gevoel kreeg dat รญk het probleem was. Problemen die niet de zijne waren, droeg ik mee alsof ze wel van mij waren.
Samen met mijn psychotherapeute ben ik aangekomen bij het onderwerp hechting. Voor velen klinkt dat misschien eenvoudig, maar voor mij voelt het als een groot dilemma. Al jarenlang draag ik een pantser met me mee. Een onzichtbaar harnas dat ik zorgvuldig heb opgebouwd om mensen op afstand te houden. Niet omdat ik geen verbinding wil, maar omdat ik bang ben om gekwetst te worden. Bang om opnieuw pijn te voelen.
