Mariovandam.nl

Ik heb een groot deel van mijn leven mezelf weggecijferd. Het leek bijna vanzelf te gaan: de ander vooropstellen, zorgen dat iedereen zich goed voelde, en daarbij vergeten wat ík nodig had. Ik dacht dat het liefde was. Ik dacht dat het zo hoorde. Maar diep van binnen raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd.

Door de gesprekken met mijn psychotherapeute komt er veel naar boven. Steeds vaker zie ik hoe hard ik mijn innerlijk kind in de steek heb gelaten. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik jarenlang het gevoel kreeg dat ík het probleem was. Problemen die niet de zijne waren, droeg ik mee alsof ze wel van mij waren.

Samen met mijn psychotherapeute ben ik aangekomen bij het onderwerp hechting. Voor velen klinkt dat misschien eenvoudig, maar voor mij voelt het als een groot dilemma. Al jarenlang draag ik een pantser met me mee. Een onzichtbaar harnas dat ik zorgvuldig heb opgebouwd om mensen op afstand te houden. Niet omdat ik geen verbinding wil, maar omdat ik bang ben om gekwetst te worden. Bang om opnieuw pijn te voelen.

Vandaag (07-08-2025) had ik weer een gesprek met mijn casemanager Marloes bij Altrecht, afdeling Ambit. Ik ken haar nog niet eens zo lang, maar merk dat ik me steeds meer mezelf kan zijn bij haar. Zonder oordeel, zonder dat ik op mijn woorden hoef te letten. Dat geeft ruimte. Adem. En ik voel dat dit me goed doet.

Er zijn momenten waarop je in de spiegel kijkt, maar jezelf niet echt ziet. Je ziet een gezicht, ja, maar het voelt alsof het masker draagt. Niet uit ijdelheid, maar uit noodzaak. Alsof je ooit hebt geleerd dat wie jij écht bent, niet goed genoeg is.

Laatst zat ik weer in die vertrouwde stoel tegenover mijn psychotherapeute. Een plek waar ik mag landen. Waar woorden soms over mijn lippen struikelen, maar altijd zacht worden opgevangen. We praten daar over zware dingen: trauma’s, oude pijn, verwarring. Maar ook over groei. Over stappen vooruit. Over mens-zijn, in al zijn breekbaarheid.